Preambułą jest dokument zawierający podstawy działalności, idee i wizje budujące IWW. Nie zmieniły się one znacząco od czasu konferencji założycielskiej, która miała miejsce w Chicago w 1905 roku. Jest ona deklaracją zamiarów związku, która odrzuca kompromisy i „współprace” będące postawą większości dzisiejszych związków zawodowych. W kontekście nasilania się ataków dokonywanych przez pracodawców i rząd na ciężko wywalczone płace i warunki zatrudnienia, oddźwięk preambuły jest tak samo silny dziś, jak w momencie pisania jej.

​

Klasa pracująca i klasa zatrudniająca nie mają żadnych wspólnych interesów. Nie może być zgody, dopóki głód i podstawowe potrzeby milionów ludzi pracy nie są zaspokojone, gdy garstka tworząca klasę zatrudniającą jest w posiadaniu wszystkich dóbr.

Walka między tymi dwoma klasami musi trwać, dopóki pracownicy świata nie zorganizują się jako klasa, wezmą w posiadanie środki produkcji, zniosą pracę najemna i będą żyć w harmonii z Ziemią.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

Uważamy, że centralizacja zarzadzania przemysłu w rękach niewielu stwarza warunki, w których związki zawodowe nie są w stanie radzić sobie z rosnącą władzą klasy zatrudniającej. Większość związków zawodowych pozwala na warunki, w których napuszcza się różne grupy pracowników, z tego samego sektora przemysłu, na siebie nawzajem, przez co wspomagają udaremnianie walki o lepsze warunki. Co więcej, te związki zawodowe pomagają klasie zatrudniającej stworzyć iluzje jakoby klasa pracującą ma takie same interesy jak ich pracodawcy.

​

Te warunki mogą być zmienione i interesy klasy pracującej postawione na pierwszym miejscu tylko poprzez sformowanie organizacji w taki sposób, aby członkowie całego sektora, lub wszystkich sektorów, gdy zajdzie taka potrzeba, wstrzymali prace, gdy strajk lub okupacja zostały ogłoszone w jednym dziale, czyniąc atak na pojedynczą osobę atakiem na wspólnotę.

​

Zamiast konserwatywnego motto „Uczciwa płaca za uczciwy dzień pracy”, na naszych sztandarach musi widnieć rewolucyjne hasło „Zniesienie systemu płacowego”.

Obalenie kapitalizmu jest historyczną misją klasy pracującej. Proces produkcyjny musi zostać zorganizowany, nie tylko po to, aby przeciwstawiać się kapitalizmowi w codziennej walce, ale również, aby kontynuować produkcja po upadku kapitalizmu. Przez organizację przemysłu budujemy podwaliny nowego społeczeństwa w strukturach starego.